Dokumenty

Kontrrewolucja XXI wieku. Idee Fundamentalne.

Drodzy Czytelnicy !

Dzięki uprzejmości redakcji „Myśli Polskiej”, która udostępniła nam swoje łamy, oddajemy dziś Państwu do rąk pierwszy numer dwutygodniowego dodatku „Tradycja”. Jest on redagowany przez władze Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego.

Dodatek ten nazwaliśmy „Tradycja”, dla podkreślenia poczucia naszego związku z tradycją cywilizacyjną Europy, która została wzniesiona na fundamencie Dekalogu i Ewangelii. Dziś porządek ten jest mocno nadwątlony i wciąż atakowany przez Rewolucję. Dlatego nasza organizacja jest zachowawcza, gdyż stoimy na stanowisku, iż niewierność Europy swojemu powołaniu obraca się przeciw niej samej. Jesteśmy monarchistami, gdyż monarchia jest politycznym wzorcem europejskiej tradycji. Jesteśmy jednak realistami i wiemy, że Polska nie ma żywej tradycji królewskiej. Nie mamy nikogo, kogo można by uznać za pretendenta do wakującego tronu, a szczególnie kogoś, kto mógłby zostać uznany za pretendenta legitymistycznego. Nasz monarchizm jest przeto raczej postulatem ideowym niż politycznym. Nie próbujemy tworzyć apriorycznych konstrukcji idealnej konstytucji królewskiej dla Polski. Nie tworzymy ich dziś i wyrzekamy się podobnego utopizmu w przyszłości. Obcy jest też nam snobizm pewnych środowisk uważających się za monarchistyczne które rozdają (a często i sprzedają) „tytuły” arystokratyczne. Nie jesteśmy zresztą środowiskiem skupiającym arystokratów i książąt krwi. Nie zakładamy paradnych cylindrów i fraków. Nie jeździmy karetami. Nie chodzimy na bale z królewną Śnieżką. Zdajemy sobie sprawę, że procesy rewolucyjne XIX i XX wieku raz na zawsze wywróciły starożytne hierarchie i odbudowa Rzeczypospolitej wymaga stworzenia hierarchii nowych, gdzie kryterium społecznej stratyfikacji winna być służba dla Ojczyzny.

Jesteśmy monarchistami w tym sensie, iż traktujemy idee królewskie jako antytezę kompletną otaczającego nas świata demoliberalnego. Przeciwko rozwydrzonemu „demosowi” i jego demokratycznym orgiom – opartym na wierze, że „wszelka suwerenność pochodzi od ludu” – wznosimy tradycjonalistyczną zasadę, iż „wszelka zasada pochodzi od Boga”. Nasz monarchizm należy więc traktować jako wyraz radykalnego sprzeciwu wobec demokracji bezmyślnie igrającej Religią, Państwem, Tradycją i Własnością.

Nie interesują nas tedy jałowe rozważania nad najlepszymi kandydatami na Tron Polski. Zapatrzenie w przeszłość i pogrążenie w sentymentalnej nostalgii nie daje receptur na trudne czasy bieżące charakteryzujące się atakiem idei demoliberalnych i socjalistycznych na wszystkie wartości tradycyjne, które konstytuują naszą cywilizację. Chcemy skupić się na obronie tychże wartości, gdyż jesteśmy nade wszystko konserwatystami, których mimo różnić w wielu kwestiach szczegółowych, a także partyjnych łączy kilka podstawowych idei i postaw.

Po pierwsze, jesteśmy katolickimi tradycjonalistami i z dużym sceptycyzmem podchodzimy do reprezentującego Rewolucję modernizmu, który szaleje obecnie w Kościele Katolickim. Nie możemy zgodzić się z poglądami, że wszystkie religie mają podobną wartość, a wieczne i uniwersalne Magisterium Kościoła ma charakter „historyczny” i winno być modyfikowane w zależności od miejsca i czasu. Sprzeciwiamy się wszelkim trendom do „udzisiejszania” Kościoła poprzez jego przystosowanie do powszechnego relatywizmu cechującego świat demoliberalny. Nasz niepokój budzą wszelkie próby demokratyzacji hierarchii eklezjastycznej; idee ekumenizmu pojętego jako dialog, w którym katolicy dokonują „ustępstw” kosztem nie zmienialnego Magisterium; próby pogodzenia Kościoła ze sprzecznymi z jego nauczaniem ideami 1789 roku oraz antropocentryczną ideologią praw człowieka. Mówimy stanowcze „nie” agnostycyzmowi państwa demokratycznego, gdzie nikt nie wie czy prawda w ogóle istnieje lub uważa się ją za niepoznawalną. Państwo pozbawione takiej wiary w wartości obiektywne przestaje być wspólnotą polityczną, stając się luźnym zbiorem jednostek nie mogących znaleźć zgody co do podstawowych pojęć moralnych i etycznych. System prawny takiego państwa traci swój naturalny fundament i nie może tu dziwić akceptacja dla zabijania dzieci poczętych i zboczeń seksualnych. Jednocześnie jesteśmy w pełni świadomi, iż podniesienie z upadku, do którego doprowadziła Europę Rewolucja, wiedzie przez udoskonalenie religijno-moralne ludzi i narodów.

Po drugie, jesteśmy antydemokratami. Demokrację rozumiemy jako jedną z przewodnich idei Rewolucji, która zanegowała naturalny porządek rzeczy o pochodzeniu władzy od Boga, wprowadzając w to miejsce irracjonalną teorię immanentnego pochodzenia władzy od samych rządzonych. Jesteśmy antydemokratami, gdyż nie wierzymy, aby można było skutecznie zarządzać państwem w sytuacji bezustannych walk partii o władzę, w atmosferze chronicznych kryzysów gabinetowych, przepychanek partyjnych, nieustających afer, korupcji, nacisków różnorakich lobbies krajowych i zagranicznych. Państwo demokratyczne jawi się nam jako zagroda bez gospodarza, gdzie każdy może wejść i zniszczyć lub zabrać ze sobą to, co mu się tylko spodoba. 16 lat funkcjonowania demokracji w Polsce, a także 7 lat przed Wojną i kilkaset lat w epoce przedrozbiorowej stanowią dla nas wystarczający dowód, że nie jest to ustrój dobry dla Rzeczypospolitej, a może nawet dla jakiegokolwiek państwa należącego do naszego kręgu cywilizacyjnego. Byliśmy, jesteśmy i będziemy autorytarystami, acz w warunkach obecnego „despotyzmu wolności” i jego materialno-medialnej przewagi wszelkie precyzyjne planowanie ustroju „po demokracji” uważamy za przedwczesne i bezproduktywne, a przede wszystkim za niezgodne z zasadą konserwatywnego sceptycyzmu co do politycznego konstruktywizmu.

Po trzecie, jesteśmy antysocjalistami, gdyż widzimy, że idea „suwerenności ludu” prowadzi do narastania postaw roszczeniowych tłumu podsycanych przez demagogów. Masa uwierzywszy w swoją rzekomą suwerenność traktuje demokrację jako narzędzie do redystrybucji własności na swoją korzyść. Mentalność taką potępiamy. Własność prywatną uważamy za nienaruszalną, a jej uprawomocnienie dostrzegamy tak w przykazaniach Dekalogu, jak i w tym, że stanowi naturalny owoc pracy ludzkiej. Wszelki proces redystrybucyjny prowadzi do wzrostu podatków, rozrostu etatyzmu i mnożenia urzędów. Demoliberalizm współczesny możemy zdefiniować jako system polityczny, gdzie pod pozorem ideologii indywidualizmu codziennie postępuje socjalizm, zagrażający wolności jednostki i rodziny, przekształcający społeczeństwo z naturalnego stanu organicznego w mechaniczny, zarządzany przez lewicowych techników od planowania życia społecznego. Możemy wprost mówić o agresji biurokracji w życie każdego z nas, przed czym nie chronią żadne deklamacje o prawach człowieka. Socjalizm ma swoje korzenie w samej idei demokratycznej i nie można być konsekwentnym antysocjalistą nie będąc antydemokratą. Jeśli uznamy, że demokrację parlamentarną stworzono aby broniła wolności jednostki przed zaborczym państwem, to musimy stwierdzić, że cel ten nie tylko nie został osiągnięty, lecz przeciwnie suwerenność ludu stała się motorem zamachu na własność prywatną i wolność gospodarczą.

Po czwarte, jesteśmy eurosceptykami. Nie znaczy to, że jesteśmy przeciwko idei zjednoczonej Europy. Chodzi nam jednak o inną Europę niż zaplanowali ją nam chadecy i socjaliści. Europa winna być zjednoczona na gruncie fundamentalnych wartości stanowiących esencję naszej cywilizacji. Za takie jednak nie postrzegamy ulotnych ideologii demokracji i praw człowieka. Jesteśmy zwolennikami Europy stanowiącej konfederację suwerennych państw narodowych i mających prawo swobodnego wyjścia ze struktur unijnych. Jesteśmy za Europą bez Komisji Europejskiej, która powstała dla słusznego celu jakim jest znoszenie barier dla gospodarki pomiędzy krajami członkowskimi, a przeistoczyła się w karykaturalne socjalistyczne i biurokratyczne monstrum krępujące gospodarki państw członkowskich setkami zbędnych dyrektyw i przepisów. Nie możemy także zgodzić się na obligatoryjną zasadę nadrzędności prawa unijnego nad krajowym i na koncepcję, iż państwo członkowskie może zostać przegłosowane przez inne państwa i zmuszone do realizacji polityki, którą postrzega jako sprzeczną ze swoją racją stanu. Wyrazem tych federalno-etatystycznych tendencji jest przedstawiony niedawno projekt konstytucji europejskiej, którego jesteśmy zadeklarowanymi przeciwnikami.

Naród polski nie dotknięty jeszcze tak mocno ateizmem i demoralizacją ma przede wszystkim obowiązek bronić się przed niebezpieczeństwami obecnie szerzonego postrewolucyjnego modelu Europy. Będzie to możliwe o ile polski Kościół zdoła oprzeć się tendencjom modernistycznym i laickim, co jest warunkiem utrzymania Wiary Polaków, zaś państwo polskie stanie się bogatym i silnym, co jest z kolei konieczne, by Polska mogła się opierać naciskom zewnętrznym mającym na celu np. narzucanie rozwiązań prawnych sprzecznych z Dekalogiem.

W naszym przekonaniu, te cztery Idee Fundamentalne (tradycjonalizm katolicki, sceptycyzm co do demokracji, antysocjalizm, eurosceptycyzm) winny stanowić fundament na którym należy budować współczesną kontrrewolucję, z jednej strony świadomą idei swoich antenatów, z drugiej zaś śmiało zwróconą twarzą ku wyzwaniom współczesności. Dostrzegamy wiele środowisk, które podzielają nasze Idee Fundamentalne. Równocześnie ze smutkiem dostrzegamy, że podziały o charakterze partyjnym, historycznym, częstokroć problemy wynikłe z posługiwania się innym językiem doktrynalnym powodują, że środowiska te nie chcą lub nie umieją ze sobą rozmawiać i budować wspólnego frontu przeciwko lewicy, a także tym siłom centrum i tzw. centroprawicy, które w istocie stanowią nic innego jak tylko zamaskowaną formę myślenia lewicowego, demokratycznego i etatystycznego.

Klub Zachowawczo-Monarchistyczny ma formułę klubu. Z samej definicji klub nie jest ośrodkiem stanowiącym konkurencję dla partii i stowarzyszeń mających ambicje bezpośredniego udziału w polityce. Widzimy przeto dużą szansę, aby było to dobre miejsce do spotkań dla ludzi z różnych środowisk. Nie wymagamy od nikogo aby był apostołem monarchizmu, gdyż powtórzmy raz jeszcze – traktujemy monarchizm jako ideę z dziedziny filozofii politycznej, stanowiącą antytezę kompletną dla demoliberalizmu, a nie rzeczywisty postulat polityczny. Chcielibyśmy jednoczyć ludzi i środowiska, które zgadzają się co do wymienionych wcześniej czterech Idei Fundamentalnych, a które działają dziś osobno i bez kontaktu ze sobą, co przynosi naszej wspólnej sprawie jedynie straty.

Naszą ambicją jest stworzenie agory dla dyskusji i poznania się wszystkich tych środowisk, które umownie moglibyśmy nazwać mianem prawicy niesystemowej. Nie interesują nas natomiast ci ludzie, którzy – czy to dla idei, czy dla kariery wyznają idee katolicyzmu liberalnego potępiane w „Mirari vos”, „Pascendi dominici gregis”, „Notre charge apostolique” czy słynnym „Syllabusie”; nie interesują nas ci, którzy dla kariery stali się demokratami i nie brzydzą się najgorszymi formami populizmu; nie interesują nas ci, którzy dla kariery i wespół z socjalistami budują struktury etatyzmu w naszym kraju; wreszcie, nie interesują nas najemnicy brukselskiego socjalizmu.

Takie rozumienie formuły klubowej każe nam patrzeć na Klub Zachowawczo-Monarchistyczny jako na luźną federację różnych środowisk i osób, złączonych przez wspólne idee, których prawda ma charakter uprzedni niż partyjne podziały. Dzięki uprzejmości redakcji „MP”, a szczególnie Pana Red. Jana Engelgarda, będziemy je tu prezentować i upowszechniać w dodatku „Tradycja” co dwa tygodnie.

Rada Główna
Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego
Warszawa, 23 III 2005

Statut Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego

Preambuła

Świadomi odrodzenia wartości konserwatywnych, postanowiliśmy połączyć się w Klubie Zachowawczo-Monarchistycznym. Zbliżył nas szacunek dla osoby ludzkiej, religii, etyki, tradycji, autorytetu i własności oraz poszanowanie prawa, a także odrzucenie metod rewolucyjnych. Uważamy, że powrotu do zasad i wartości konserwatywnych wymaga polska racja stanu. Wyrazem naszych przekonań jest wezwanie Józefa de Maistre’a: „Wierni poddani ze wszystkich klas i wszystkich prowincji musicie umieć być rojalistami. Niegdyś był to instynkt, dzisiaj to nauka.”

Rozdział I
Postanowienia ogólne

Par. 1/ Stowarzyszenie (dalej zwane Klubem) nosi nazwę Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego.

Par. 2/ Centralną siedzibą Klubu jest miasto stołeczne Warszawa, a terenem działania państwo Rzeczpospolita Polska.

Par. 3/ Klub jest stowarzyszeniem zarejestrowanym i po rejestracji nabywa osobowość prawną.

Par. 4/ Klub używa pieczęci okrągłej z jego symbolem i podłużnej z jego nazwą oraz adresem.

Rozdział II
Cele i środki działania

Par. 5/ Klub dąży do wykształcenia elit ideowych o poglądach konserwatywnych, zdolnych wziąć czynny udział w życiu politycznym kraju.

Par. 6/ Klub dąży do odbudowy fundamentalnych wartości chrześcijańskiej cywilizacji łacińskiej (godności, honoru, prawdy, wolności i odpowiedzialności) w oparciu o zasady:

1. Prymatu moralności w polityce,

2. Rządów prawa zbudowanych na:

a) nietykalności osobistej obywateli,

b) nienaruszalności własności prywatnej,

c) swobodzie działania w granicach wyznaczonych przez prawo i etykę katolicką,

d) wolności słowa,

e) autorytecie władzy,

3. Rodziny opartej na autorytecie ojca i władzy rodziców nad dziećmi.

Par. 7/ Klub realizuje swoje cele poprzez:

1. wyrażanie opinii w sprawach publicznych i uczestnictwo w życiu publicznym,

2. organizowanie zebrań, spotkań dyskusyjnych, odczytów, seminariów, konferencji i kongresów.

3. współpracę z innymi organizacjami dla realizacji celów statutowych,

4. organizowanie działalności kulturalnej,

5. organizowanie życia towarzyskiego dla wszystkich członków Klubu,

6. prowadzenie działalności dokumentacyjnej i wydawniczej,

7. prowadzenie działalności gospodarczej zgodnie z zasadami Klubu i obowiązującymi przepisami.

Rozdział III
Członkowie Klubu, ich prawa i obowiązki

Par. 8/ Członkowie Klubu dzielą się na: zwyczajnych, wspierających i honorowych.

Par. 9/1. Członkiem zwyczajnym oraz wspierającym może być każdy, kto ukończył 18 lat, utożsamia się z celami Klubu określonymi w niniejszym Statucie, zapoznał się z programem działania Klubu, wypełnił deklarację członkowską oraz uiścił wpisowe.

2. Członkiem wspierającym może być również obywatel innego państwa, bez możliwości zostania członkiem zwyczajnym.

3. Członkiem wspierającym może być również osoba prawna.

Par. 10/1. Członkiem honorowym może być osoba, która szczególnie zasłużyła się w realizacji celów Klubu.

2. Godność Prezesa Honorowego Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego przysługuje każdorazowo pierwszemu, według kolejności piastowania funkcji, żyjącemu Prezesowi Rady Głównej KZ-M, po wygaśnięciu jego mandatu Prezesa Rady Głównej.

Par. 11/1. O przyjęciu w poczet członków zwyczajnych decyduje Rada Główna. Kandydatura nowego członka wymaga pisemnej rekomendacji dwóch członków zwyczajnych.

2. O przyjęciu w poczet członków wspierających decyduje Prezes Rady Głównej.

3. Członek wspierający ma możliwość zostania członkiem zwyczajnym na zasadach par. 11/1. Powyższe zadanie nie dotyczy członka wspierającego osobę prawną.

4. Członek zwyczajny może zmienić swój status na członka wspierającego poprzez złożenie pisemnej prośby wraz z motywacją na ręce Rady Głównej. Rada Główna jest zobowiązana przychylić się do tej prośby.

Par. 12/ Godność członka honorowego nadaje Rada Główna.

Par. 13/ Członkowie zwyczajni mają prawo być wybierani do Rady Głównej i Komisji Rewizyjnej, gdy członkowie wspierający prawa takiego nie mają.

Par. 14/ Członek Klubu ma prawo:

1. brać udział we wszystkich formach działalności Klubu,

2. występować z wnioskami i postulatami do władz Klubu i otrzymywać odpowiedź,

3. być na bieżąco:

a) zaznajamianym z Oświadczeniami i decyzjami władz Klubu,

b) zaopatrywanym we wszystkie wydawnictwa Klubu,

4. nosić odznakę klubową,

5. wnioskować do Rady Głównej o okresowe zwolnienie z obowiązku płacenia składek miesięcznych lub o okresowe zmniejszenie wysokości składek miesięcznych.

Par. 15/ Członek Klubu ma obowiązek:

1. przestrzegać Statutu Klubu,

2. przestrzegać postanowień i stosować się do uchwał władz Klubu,

3. uiszczać w terminie składki członkowskie (nie dotyczy członków honorowych, Prezesa Honorowego KZ-M, członków Straży Klubu i członków Klubu zwolnionych z obowiązku płacenia składek przez Radę Główną),

4. uczestniczyć w Konwencie Klubu (dotyczy członków zwyczajnych).

Par. 16/ Przynależność do Klubu ustaje w przypadku:

1. skreślenia z listy członków wskutek:

a) śmierci członka Klubu,

b) zgłoszenia przez członka pisemnego oświadczenia o wystąpieniu z Klubu,

2. wykreślenia z Klubu z powodu:

a) nieprzestrzegania postanowień Statutu lub uchwał władz Klubu,

b) utraty zdolności do czynności prawnych,

c) nie opłacania składek członkowskich i innych świadczeń przez okres pół roku, chyba że przed upływem tego terminu członek Klubu to usprawiedliwił.

Par. 17/1. Decyzję o ustaniu lub przywróceniu członkostwa podejmuje Rada Główna Klubu.

2. Wykreślonym członkom przysługuje odwołanie do Konwentu w terminie trzech miesięcy od daty powiadomienia o decyzji.

Par. 18/1. W przypadku długoterminowego wyjazdu, dłuższej choroby, na wniosek Komisji Rewizyjnej Klubu lub na pisemny wniosek członka Klubu, może on zostać zawieszony w prawach członkowskich, lecz na okres nie dłuższy niż dwa lata.

2. O zawieszeniu praw członkowskich decyduje Rada Główna Klubu.

3. Członek Klubu, który traci prawa członkowskie, jest również zwolniony z obowiązku uiszczania składek członkowskich.

Rozdział IV
Władze Klubu

Par. 19/ Władzami Klubu są:

1. Konwent,

2. Rada Główna,

3. Komisja Rewizyjna,

4. Straż Klubu.

Par. 20/ Konwent jest walnym zebraniem członków zwyczajnych i zbiera się nie rzadziej, niż raz na jeden rok.

Par. 21/ Konwent jest zwoływany przez Prezesa lub na pisemny wniosek co najmniej 25 proc. członków zwyczajnych.

Par. 22/ Konwent ma prawo:

1. wyboru Prezesa Rady Głównej Klubu na pięcioletnią kadencję (ilość kadencji nieograniczona), oraz odwołania Prezesa z jego funkcji poprzez votum nieufności,

2. wyboru Komisji Rewizyjnej,

3. uchwalenia całościowego programu działania,

4. zmiany Statutu większością 2/3 głosów,

5. ustalania wysokości wpisowego i miesięcznych składek od członków zwyczajnych i wspierających,

6. przywracania członkostwa.

Par. 23/ Konwent uchwala wewnętrzny regulamin działania.

Par. 24/ Rada Główna składa się z 5 członków: Prezesa, dwóch Wiceprezesów, Skarbnika i Sekretarza.

Par. 25/ Obydwu Wiceprezesów, Skarbnika i Sekretarza powołuje i odwołuje Prezes Rady Głównej.

Par. 26/ Do kompetencji Rady Głównej należy:

1. kierowanie bieżącą działalnością Klubu,

2. przyjmowanie i usuwanie członków Klubu,

3. powołanie pięciu członków Straży Klubu w tym Przewodniczącego,

4. uzupełnianie składu organów Klubu do 2/5 w okresie kadencji,

5. wyznaczanie terytorialnych delegatów do tworzenia oddziałów Klubu,

6. proponowanie wysokości składek na Konwencie,

7. zwalnianie członków Klubu od obowiązku płacenia składek miesięcznych, a także rozpatrywanie wniosków o okresowe zmniejszenie wysokości składek miesięcznych,

8. nakładanie kar na członków Klubu zgodnie z wnioskiem Komisji Rewizyjnej,

9. powoływanie pełniącego obowiązki Prezesa Rady Głównej do najbliższego Konwentu Klubu, w przypadku nie wybrania na Konwencie Prezesa Rady Głównej lub rezygnacji Prezesa Rady Głównej z funkcji w trakcie kadencji,

10. uchwalanie, nie częściej niż raz w roku, składki nadzwyczajnej, której wysokość nie może przekraczać dwukrotnej wysokości składki członka wspierającego dla członków wspierających oraz dwukrotnej wysokości składki członka zwyczajnego dla członków zwyczajnych.

Par. 27/ Rada Główna uchwala wewnętrzny regulamin działania.

Par. 28/ Komisja Rewizyjna składa się z 5 członków Przewodniczącego Komisji i 4 Członków Komisji.

Par. 29/ Komisję Rewizyjną powołuje Konwent na okres dwóch lat.

Par. 30/ Członkowie Komisji Rewizyjnej wybierają ze swego grona Przewodniczącego Komisji.

Par. 31/ Do kompetencji Komisji Rewizyjnej należy:

1. badanie prawidłowości działań Klubu ze szczególnym uwzględnieniem działalności finansowej,

2. interpretacja Statutu,

3. rozstrzyganie spraw spornych wewnątrz Klubu na zasadach sądu koleżeńskiego, określonych w wewnętrznym regulaminie działania Komisji Rewizyjnej,

4. w przypadku stwierdzenia nieprzestrzegania przez członka Klubu postanowień Statutu lub uchwał władz Klubu, a także działalności na szkodę Klubu wnioskowanie do Rady Głównej o wymierzenie członkowi Klubu jednej z następujących kar:

a) nagany,

b) nagany z podaniem do wiadomości członków Klubu w korespondencji,

c) zamiany członkostwa zwyczajnego na wspierające,

d) zawieszenia w prawach członka,

e) wykreślenia z Klubu,

5. kontrola na wniosek Straży Klubu lub Prezesa Honorowego KZ-M zgodności działań Rady Głównej z całościowym programem działania, uchwalanym przez Konwent, a w przypadku stwierdzenia niezgodności, wnioskowanie do Konwentu o głosowanie votum nieufności wobec Prezesa Rady Głównej.

Par. 32/ Komisja Rewizyjna uchwala wewnętrzny regulamin działania.

Par. 33/ Straż Klubu ma charakter opiniotwórczy i doradczy. Do szczególnych kompetencji Straży Klubu należy:

1. określanie ideowego kierunku działalności edukacyjnej w Klubie,

2. przygotowywanie merytoryczne inicjatyw edukacyjnych,

3. stanie na straży linii ideowej w wydawnictwach Klubu,

4. zawiązywanie i podtrzymywanie kontaktów zagranicznych i naukowych,

5. wyrażanie opinii w sprawach fundamentalnych dla Narodu i Państwa,

6. wnioskowanie do Komisji Rewizyjnej o zbadanie zgodności działań Rady Głównej z całościowym programem działania, uchwalonym przez Konwent.

Par. 34/ Straż Klubu może liczyć do 15 członków.

1. Pięciu członków Straży Klubu, w tym Przewodniczącego, powołuje Rada Główna spośród członków zwyczajnych i honorowych, w oparciu o zasadę jednomyślności.

2. Pozostali członkowie są dokoptowywani przez dotychczasowych członków Straży w oparciu o par. 37/, spośród osób, które szczególnie zasłużyły się w realizacji celów Klubu.

Par. 35/1. Upoważniony do wyrażania oficjalnego stanowiska w imieniu Straży Klubu jest Przewodniczący.

2. Przewodniczący kieruje pracami Straży Klubu opierając się na wewnętrznym regulaminie Straży.

Par. 36/1. Straż Klubu nie ma określonej kadencji.

2. Członkowie Straży Klubu tracą członkostwo Straży według zasad, na jakich zostali powołani. Nie dotyczy to Przewodniczącego do chwili piastowania przez niego swej funkcji.

3. W posiedzeniach Straży Klubu uczestniczy Prezes Klubu, bądź osoba przez niego wydelegowana.

4. Członkowie Straży Klubu nie mają obowiązku uiszczania składek członkowskich.

Par. 37/ Uchwały dotyczące wyboru władz Klubu, zmian Statutu, rozwiązania Klubu oraz spraw majątkowych podejmowane są większością 2/3 głosów przy obecności co najmniej 1/2 liczby uprawnionych do głosowania. Inne uchwały podejmowane są zwykłą większością głosów przy obecności co najmniej 1/2 połowy liczby uprawnionych do głosowania. W razie równej ilości głosów rozstrzyga głos Prezesa.

Rozdział V
Fundusze i majątek Klubu

Par. 38/ Majątek Klubu pochodzi z:

1. wpisowego i składek członkowskich,

2. darowizn i zapisów,

3. działalności gospodarczej i statutowej.

Par. 39/ Zasady gospodarki finansowej uchwala Konwent na wniosek Rady Głównej.

Par. 40/1. Do zaciągania zobowiązań majątkowych Klubu konieczna jest akceptacja Prezesa i Skarbnika Klubu.

2. Do reprezentowania Klubu upoważnieni są dwaj członkowie Rady Głównej.

Rozdział VI Oddziały Klubu

Par. 41/1. Oddział terenowy Klubu może być utworzony po wyznaczeniu przez Radę Główną Klubu terenowego delegata – zgodnie z wymaganiami par. 26/5.

2. Działając zgodnie ze Statutem i postanowieniami Rady Głównej Klubu, oddział posiada autonomię co do podejmowanych inicjatyw i form pracy na wyznaczonym przez Radę Główną Klubu terytorium, a także własne władze: Konwent oddziału, Radę oddziału, Komisję Rewizyjną oddziału.

Par. 42/ Konwent oddziału

1. Konwent oddziału zbiera się nie rzadziej niż raz do roku na wniosek Rady oddziału lub Rady Głównej Klubu.

2. W Konwencie oddziału udział biorą członkowie zwyczajni i członkowie wspierający przynależący do oddziału.

3. Konwent oddziału powołuje Komisję Rewizyjną oddziału i zatwierdza plan pracy oddziału, a także decyduje o istotnych sprawach oddziału. Konwent oddziału podejmuje decyzje zwykłą większością głosów, przy obecności przynajmniej połowy uprawnionych.

4. W przypadku wyznaczenia drugiego terminu Konwentu oddziału, decyzje na nim podjęte są prawomocne bez względu na kworum.

Par. 43/ Rada oddziału

1. Rada oddziału składa się z: Prezesa, Wiceprezesa, Skarbnika, Sekretarza oraz Członka Rady. Prezes Rady oddziału jest ustanawiany przez Radę Główną Klubu. Pozostałych członków Rady oddziału wybiera Konwent oddziału. Skład Rady oddziału podlega akceptacji Rady Głównej Klubu.

2. Członkowie Rady oddziału pełnią swe funkcje do chwili odwołania ich przez Radę Główną Klubu.

3. Rada oddziału zajmuje się organizacją bieżącej działalności oddziału.

Par. 44/ Komisja Rewizyjna oddziału

1. Komisja Rewizyjna oddziału składa się z: Przewodniczącego oraz dwóch Członków. Wszyscy członkowie Komisji Rewizyjnej oddziału są powoływani i odwoływani przez Konwent oddziału. Kadencja Komisji Rewizyjnej oddziału trwa dwa lata.

2. Komisja Rewizyjna oddziału kontroluje działania pozostałych władz oddziału, szczególnie działalność finansową.

3. Uchwały Komisji Rewizyjnej i Rady oddziału zapadają zwykłą większością głosów przy obecności co najmniej połowy uprawnionych do głosowania. W razie równości głosów rozstrzyga głos Przewodniczącego odnośnie Komisji Rewizyjnej oddziału i głos Prezesa w przypadku Rady oddziału.

Rozdział VII
Postanowienia końcowe

Par. 45/ Rozwiązanie Klubu następuje w wypadku zmniejszenia się liczby członków Klubu poniżej 15, lub w wyniku uchwały Konwentu na zasadach par. 37/.

Par. 46/ W przypadku rozwiązania Klubu o sposobie przeznaczenia majątku i dokumentacji zadecyduje ostatni Konwent.

Deklaracja ideowa

Jako konserwatyści-monarchiści, odwołując się do tradycji polskich ruchów zachowawczych II Rzeczypospolitej, stwierdzamy, że:

Po pierwsze: Będziemy bronić religii i jej miejsca w życiu publicznym. Mimo, iż stosunek duszy ludzkiej do Boga jest najbardziej wewnętrzną sprawą każdego człowieka i jego sumienia, religia nie może być sprowadzona do sfery prywatności, lecz powinna mieć zagwarantowaną obecność w życiu publicznym. Widzimy zatem konieczność uznania religii katolickiej za panującą w Państwie Polskim (z pełną tolerancją innych wyznań).

Po drugie: Będziemy piętnować wszelką niesprawiedliwość popełnianą względem jednostek przez polityczne systemy i ich socjalne reformy. Stosunkami społecznymi musi kierować etyka, która stanowi nieodzowny warunek ratowania współczesnego społeczeństwa przed gnębiącym je kryzysem wartości.

Po trzecie: Będziemy kultywować tradycję rodzinną, narodową i cywilizacyjną. Wspólna tradycja jest czynnikiem scalającym społeczeństwo oraz wytwarzającym poczucie jedności narodowej.

Po czwarte: Będziemy czuwać nad wyniesieniem osobistej własności do wysokości ustawy świętej samej w sobie i niezbędnie potrzebnej dla żywotności społeczeństwa. Samoregulujący się mechanizm gospodarki rynkowej musi być otoczony hamulcami moralnymi, umożliwiającymi pełną wolność życia gospodarczego.

Po piąte: Będziemy starać się, aby społeczeństwo nasze przekształciło się z mechanizmu w organizm. W społeczeństwie organicznym panuje naturalna wspólnota dążeń; zorganizowany hierarchicznie wysiłek ku realizacji wspólnego celu.

Po szóste: Będziemy dążyć do ustanowienia rządów Prawa opartych na założeniu, że wobec niego wszyscy są równi. Sądzimy jednak, że nie można znieść naturalnych nierówności, wynikających z samej istoty natury ludzkiej, jak np. zróżnicowanie uzdolnień.

Po siódme: Będziemy ze wszystkich sił atakować rewolucjonizm zawarty w demokracji i komunizmie, który niszczy stare, po wielokroć wypróbowane prawa oraz instytucje. Widzimy konieczność utrzymania ciągłości z przeszłością oraz wprowadzania wszelkich zmian stopniowo i z jak najmniejszymi wstrząsami.

Po ósme: Będziemy składać fundamentalny postulat ustrojowy, jakim jest restauracja monarchii. Republikańska demokracja w naszym kraju będzie bowiem kolejnym panowaniem liczby nad wiedzą i rozumem, panowaniem materii nad duchem. Brak centralnej władzy i związany z tym zanik autorytetu politycznego prowadzi nieuchronnie do anarchii. Organiczna wizja społeczeństwa uporządkowanego hierarchicznie oraz afirmacja elity implikują potrzebę autorytetu jako koniecznego zwieńczenia ładu społecznego. Władza monarchii jest pojmowana jako wykonywanie i strzeżenie prawa Bożego na ziemi, przy jednoczesnej wierności prawu obywateli. Jest to racją bytu i legitymizacją władzy, która zasługuje przez to na poszanowanie, a także posłuszeństwo.

Po dziewiąte: Będziemy weryfikować przez doświadczenie historii wszelkie programy historyczne i społeczne. Spod nakazu weryfikacji historycznej wyłączamy: Religię, Etykę, Tradycję i Autorytet, które są podstawą doktryny konserwatywnej.

Po dziesiąte: Będziemy realizować swój program uznając prymat ideowo-politycznego wychowania społeczeństwa nad działalnością polityczną, która ma jedynie dopomagać w drodze do celu. Zatem naszym zwycięstwem nie będzie ilość miejsc w parlamencie, lecz stopień wyrobienia kierunku zachowawczego w elicie inteligenckiej oraz całym społeczeństwie. Gdy społeczeństwo dojrzeje, samoistnie zaistnieje dogodny ład społeczny oparty na prawdziwych wartościach ducha. Zapanuje hierarchiczny porządek, na którego szczycie stanie monarcha namaszczony przez Boga, jako gwarant wolności i dobrobytu.

Członkowie-Założyciele KZ-M Warszawa 7.03. A.D. 1988