Jako konserwatyści-monarchiści, odwołując się do tradycji polskich ruchów zachowawczych II Rzeczypospolitej, stwierdzamy, że:

Po pierwsze: Będziemy bronić religii i jej miejsca w życiu publicznym. Mimo, iż stosunek duszy ludzkiej do Boga jest najbardziej wewnętrzną sprawą każdego człowieka i jego sumienia, religia nie może być sprowadzona do sfery prywatności, lecz powinna mieć zagwarantowaną obecność w życiu publicznym. Widzimy zatem konieczność uznania religii katolickiej za panującą w Państwie Polskim (z pełną tolerancją innych wyznań).

Po drugie: Będziemy piętnować wszelką niesprawiedliwość popełnianą względem jednostek przez polityczne systemy i ich socjalne reformy. Stosunkami społecznymi musi kierować etyka, która stanowi nieodzowny warunek ratowania współczesnego społeczeństwa przed gnębiącym je kryzysem wartości.

Po trzecie: Będziemy kultywować tradycję rodzinną, narodową i cywilizacyjną. Wspólna tradycja jest czynnikiem scalającym społeczeństwo oraz wytwarzającym poczucie jedności narodowej.

Po czwarte: Będziemy czuwać nad wyniesieniem osobistej własności do wysokości ustawy świętej samej w sobie i niezbędnie potrzebnej dla żywotności społeczeństwa. Samoregulujący się mechanizm gospodarki rynkowej musi być otoczony hamulcami moralnymi, umożliwiającymi pełną wolność życia gospodarczego.

Po piąte: Będziemy starać się, aby społeczeństwo nasze przekształciło się z mechanizmu w organizm. W społeczeństwie organicznym panuje naturalna wspólnota dążeń; zorganizowany hierarchicznie wysiłek ku realizacji wspólnego celu.

Po szóste: Będziemy dążyć do ustanowienia rządów Prawa opartych na założeniu, że wobec niego wszyscy są równi. Sądzimy jednak, że nie można znieść naturalnych nierówności, wynikających z samej istoty natury ludzkiej, jak np. zróżnicowanie uzdolnień.

Po siódme: Będziemy ze wszystkich sił atakować rewolucjonizm zawarty w demokracji i komunizmie, który niszczy stare, po wielokroć wypróbowane prawa oraz instytucje. Widzimy konieczność utrzymania ciągłości z przeszłością oraz wprowadzania wszelkich zmian stopniowo i z jak najmniejszymi wstrząsami.

Po ósme: Będziemy składać fundamentalny postulat ustrojowy, jakim jest restauracja monarchii. Republikańska demokracja w naszym kraju będzie bowiem kolejnym panowaniem liczby nad wiedzą i rozumem, panowaniem materii nad duchem. Brak centralnej władzy i związany z tym zanik autorytetu politycznego prowadzi nieuchronnie do anarchii. Organiczna wizja społeczeństwa uporządkowanego hierarchicznie oraz afirmacja elity implikują potrzebę autorytetu jako koniecznego zwieńczenia ładu społecznego. Władza monarchii jest pojmowana jako wykonywanie i strzeżenie prawa Bożego na ziemi, przy jednoczesnej wierności prawu obywateli. Jest to racją bytu i legitymizacją władzy, która zasługuje przez to na poszanowanie, a także posłuszeństwo.

Po dziewiąte: Będziemy weryfikować przez doświadczenie historii wszelkie programy historyczne i społeczne. Spod nakazu weryfikacji historycznej wyłączamy: Religię, Etykę, Tradycję i Autorytet, które są podstawą doktryny konserwatywnej.

Po dziesiąte: Będziemy realizować swój program uznając prymat ideowo-politycznego wychowania społeczeństwa nad działalnością polityczną, która ma jedynie dopomagać w drodze do celu. Zatem naszym zwycięstwem nie będzie ilość miejsc w parlamencie, lecz stopień wyrobienia kierunku zachowawczego w elicie inteligenckiej oraz całym społeczeństwie. Gdy społeczeństwo dojrzeje, samoistnie zaistnieje dogodny ład społeczny oparty na prawdziwych wartościach ducha. Zapanuje hierarchiczny porządek, na którego szczycie stanie monarcha namaszczony przez Boga, jako gwarant wolności i dobrobytu.

Członkowie-Założyciele KZ-M Warszawa 7.03. A.D. 1988